CHAPTER 1: ''[...]spotkanie pierwszego stopnia.''

        Trzymałam właśnie w rękach ciepłą herbatę, którą niedawno zalałam wrzątkiem. Podciągnęłam moje smukłe nogi i wpatrywałam się w zimowy krajobraz za oknem. Akurat padał śnieg, za którym nie za bardzo przepadałam. W ogóle zima kojarzyła mi się z niewyobrażalnie sennym sezonem. Może dlatego, że zawsze kiedy tylko zasypywało ulice i chodniki nie mogłam dostać się do jego domu. Okropnie się wtedy nudziłam.

        Nie wiedziałam Louisa od praktycznie trzech lat. Właściwie sama nie wiem kiedy to tak zleciało, ale to też nie tak, że wcale się nie komunikowaliśmy. Żyjemy przecież w XXI wieku - mamy telefony i internet. Nie zmieniało to jednak faktu, że okropnie za nim tęskniłam. Nasza przyjaźń trwa już bardzo długo, bo od kiedy miałam dwanaście lat, a trzeba zaznaczyć, że nie jesteśmy już nastolatkami. Kto by się spodziewał, że wyrośnie na takiego wspaniałego muzyka - no, i takiego przystojnego.

        Uśmiechnęłam się pod nosem, jednocześnie odstawiając pusty kubek, po czym westchnęłam wstając z krzesła. Chwyciłam za walizki i ostatni raz obejrzałam mieszkanie. Wyglądało dobrze i że niczego nie zapomniałam ani zabrać, ani zrobić. Zamknęłam drzwi.

        Właśnie jechałam na lotnisko, żeby w końcu spotkać się z Lou w naszym rodzinnym kraju. Obecnie mieszkałam w Polsce. Ostatni raz widzieliśmy się pod jego rodzinnym domem. Potem kiedy on zaczął wyjeżdżać jakoś jeszcze to było, ale kiedy doszła trasa po Stanach Zjednoczonych, wyjechałam z mamą do jej rodzinnego domu właśnie w Polsce. Kiedy dowiedziała się gdzie chcę jechać i z kim chcę się spotkać, zaśmiała się i kazała mocno uściskać swojego syna - Lou zawsze mówił do niej mamo, a ona traktowała go jak swojego rodzonego.

        Kiedyś, można by powiedzieć, poznałam jego załogę z zespołu. W końcu istnieje Skype, na którym uwielbialiśmy spędzać praktycznie połowę jego wolnego czasu - musiał przecież robić też inne rzeczy. Widać, że trafił na wspaniale dobranych ludzi. Nie raz aż łza kręciła mi się w oku, że nie mogę być z nim w danym momencie. Najwięcej czasu spędzał z nami Harry, nazywany też pieszczotliwie Hazzą, jako, że on i mój przyjaciel są jednością zwaną Larrym. Kiedyś stwierdziłam, że to strasznie słodkie, na co mój przyjaciel tylko przyznał mi racje.W każdym bądź razie jechałam właśnie na spotkanie z Louisem, bo oni byli tylko dodatkiem. Strasznie się cieszyłam. Kilka dni po propozycji Louisa, abym do nich przyjechała, wyznał mi poważnym tonem, iż kupił mi już bilet. Nie muszę chyba wspominać jak bardzo byłam zaskoczona, że ktoś kupuje mi bilet lotniczy, na który ja muszę pracować dobrą chwilę. Skończyło się tak, że kazał mi nie dyskutować i się mocno wyściskać jak tylko przyjadę, ot takie podziękowanie.

        Siedziałam już w samolocie. Czekałam aż skończy kołować i wzbije się w powietrze. Przed wylotem wysłałam jeszcze wiadomość do przyjaciela, że zaraz będę w powietrzu i żeby szykował się na spotkanie pierwszego stopnia.

***

        Większość lotu przespałam. Dręczyłam się całą wcześniejszą noc, żeby tylko nie zasnąć. Niby to tylko dwie godziny w powietrzu, ale chyba bym zwariowała z tych emocji. Pociłabym się, czerwieniła i obgryzała długo zapuszczane paznokcie. Kiedy samolot wylądował, przeszłam przez rękaw i czekałam na bagaże, które po chwili zaczęły wyłaniać się na taśmie. Włączyłam telefon, gdzie czekało na mnie sześć przypadkowo nagranych wiadomości głosowych. Zaczęłam niekontrolowanie uśmiechać się pod nosem, kiedy słuchałam pierwszej z nich - zdenerwowany Louis i uspokajający go Harry. Gdzieś w oddali słychać było jeszcze śmiech Nialla. W pewnym momencie zamiast wiadomości do mojego ucha wdarła się melodia oznajmująca mi, że ktoś właśnie próbuje łaskawie dobić się do właścicielki telefonu, czyli mnie. Chyba nie trzeba dodawać kto to był - mój przyjaciel. Nacisnęłam zieloną słuchawkę, wciąż rozglądając się za walizkami.

 - Louis... - zaczęłam radośnie.

 - Masz włączony telefon i czemu nie dzwonisz? - zaczął nawijać smutniejszym tonem, a kiedy chciałam już odpowiedzieć, nagle zmienił temat. - I co, doleciałaś? Zdążyłem na lotnisko? Nikt nie porwał samolotu? Nie trzeba dzwonić do Pentagonu, ewentualnie NASA, jeśli to obca cywilizacja cię porwała? Wiedz, że jestem tu dla ciebie i zrobię wszystko, żeby cię odbić!

 - Nie, wszystko gra. - śmiałam się z jego wypowiedzi i tego słodkiego tonu. - Właśnie czekam na walizkę. Już je widzę. Zaraz będę. Kocham cię, do zobaczenia! - krzyknęłam i rozłączyłam się, by szybko złapać swoje bagaże. Ułożyłam je na wózku i popatrzyłam w stronę wyjścia.

        Czułam się jakbym miała spotkać zaraz królową Anglii. Strasznie byłam podekscytowana, ale i zdenerwowana. Jedynym wyjściem by skończyć ten szaleńczy stan w jakim byłam, było wyjście i rzucenie mu się w końcu w ramiona. Przeszłam przez drzwi i zaczęłam się rozglądać. Chwilkę później zauważyłam go. Nie wiedziałam, że przez trzy lata można tak bardzo się zmienić. Dopiero spotkanie na żywo uświadomiło mi, jak bardzo stał się doroślejszy i mężniejszy. Louis w końcu też mnie zobaczył, bo sama stałam jak słup soli, łapiąc się za usta. Kiedy nasze spojrzenia się spotkały usłyszałam jego szaleńczy okrzyk radości i zobaczyłam jak rzuca się w moim kierunku. Momentalnie poczułam jak oczy robią mi się mokre od łez.

 - EVIE! JESTEŚ, MOJA EVIE! - podrzucił mnie i okręcił w powietrzu kilka razy.

Jakoś nie mogliśmy się wyrwać z tego uścisku. To był jeden z tych przywitań, kiedy nie możesz oderwać się od drugiej osoby. Jakby ta rozłąka sprawiła, że kiedy spotykasz się w końcu z daną osobą, przylepiasz się do niej na zawsze.

 - Pokaż mi się. - powoli odkleił moją twarz od swojego ramienia i trzymając mnie obydwiema dłońmi za policzki, spojrzał mi w oczy. Ja tak samo powędrowałam swoimi patrzałkami w jego, jedną ręką przecierając nos. Zrobił zatroskaną minę i uśmiechnął się najbardziej promiennym uśmiechem na całym świecie. - Nie płacz mi tu. - ponownie mnie przytulił.

 - Cholernie tęskniłam, cholernie. - wyszeptałam. W końcu stanęliśmy na przeciw siebie, a w jego oczach też zauważyłam łzy.

 - Ja też. - złapał mnie za policzki i potarmosił. - Chodź, nie mamy daleko do domu. Chłopaki już czekają. - pogłaskał mnie po głowie. Jedną ręką zaczął pchać wózek z moimi bagażami, a drugą wciąż trzymał w kontakcie ze mną.

        Ludzie dziwili się, jak może istnieć taka przyjaźń między kobietą, a mężczyzną. Niektórzy wierzą, a potem i tak wszystko się sypie. Ja myślę, że to dlatego, że oboje w danym momencie potrzebowaliśmy akurat właśnie przyjaciela i nigdy nie chcieliśmy siebie stracić. Jakimś cudem nigdy nie zrodziło się między nami większe uczucie. To był chyba jeden z najpiękniejszych momentów w moim życiu. W końcu zobaczyłam się z tym głupkiem, którego uwielbiałam. Jednak to nie był jeszcze koniec atrakcji na ten wieczór. Zapowiadało się świetnie.

_____________________________________________________________

Zaczęłam pisać, po czym zauważyłam, że napisałam coś w zupełnie innej koncepcji niż miało być. Cóż, niechaj będzie :) Przepraszam, że takie krótkie!

Liv.